Zamkowe Skały k. Złotego Lasu.

Choć Góry Czarne stanowią północno – wschodni człon Gór Wałbrzyskich, zbudowane są prawie w całości z gnejsów i migmatytów charakterystycznych dla sąsiednich Gór Sowich. Na krańcu Gór Czarnych, ponad doliną Złotego Potoku, wznosi się Zamkowa Góra 480 m.n.p.m. Na jej północno – zachodnim , stromym zboczu znajduje się Zamkowa Skała, chroniona jako pomnik przyrody nieożywionej.

Nazwa sugeruje podobieństwo tej grupy skalnej do warowni, zamku.

Zamkowa Góra znajduje się w pobliżu zielonego szlaku, biegnącego z Zagórza Śląskiego do Złotego Lasu. Zmotoryzowani muszą jechać lokalną drogą między Złotym Lasem a  Dziećmorowicami pod Wałbrzychem. Droga biegnie wzdłuż Rusinowskiego Potoku (Złotego Potoku); w miejscu gdzie przechodzi na drugą, lewą stronę jezdni, należy zaparkować pojazd i wspinać po bardzo stromym zboczu. Jeśli po 150 metrach nie zrezygnujemy, ujrzymy z bliska omawianą formację skalną.

Jak wspomniałem wcześniej Zamkowa Skała zbudowana jest z silnie pofałdowanych gnejsów. Tutejsze gnejsy powstały prawie 500 mln lat temu, w warunkach wysokiego ciśnienia i temperatury panującej na głębokości 30 – 40 km.

Ciekawe wzory na gnejsach, można również poobserwować na rumowisku skalnym poniżej pomnikowej formacji skalnej.

Kamieniołom ryolitu na Barbarce w Wałbrzychu.

Permska działalność wulkaniczna zaznaczyła się wyraźnie w krajobrazie Gór Wałbrzyskich. Chełmiec, Trójgarb, Wołowiec stanowią przykłady stromych stożków wulkanicznych, charakterystycznych dla okolic Wałbrzycha.  Większość kulminacji budują kwaśne skały wylewne – ryolity. Na górze Barbarka w wyniku działalności kamieniołomu, odsłonięto zastygły potok lawy, chroniony jako pomnik przyrody nieożywionej.

Łom znajduje się przy niebieskim szlaku biegnącym od stacji Wałbrzych Główny w kierunku na Unisław Śląski. Po przejściu pod wiaduktem kolejowym, szlak odbija w prawo od ulicy Niepodległości, by po kilometrze dotrzeć do zwartej ściany lasu. 150 metrów dalej, po lewej stronie, ujrzymy wyrobisko nieczynnego łomu porfirów.

Ryolity występują tu w postaci dwóch pokryw lawowych o strukturze fluidalnej (potokowej), charakterystycznej dla płynącej lawy wulkanicznej. Miąższość tych skał nie przekracza 40 metrów.

Obiektami wzbogacającymi to stanowisko, są rzadkie na Dolnym Śląsku ksenolity zwane porwakami. Są to fragmenty skał wyrwane z otoczenia przez płynącą lawę ( więcej o porwakach tutaj ).

Porwaki ze zlepieńca lub piaskowca wyróżniają się na tle czerwonych porfirów.

Miejsce to nie jest w żaden sposób oznakowane jako pomnik przyrody. Szkoda, może gdyby było, nie zostałoby bezmyślnie pomazana farbą.