W rankingu najgrubszych dębów woj. wielkopolskiego króluje Rus z Rogalina (949 cm), na drugim miejscu uplasował się Bartek z Kotwasic (888 cm), a trzecie miejsce należy do dębu zlokalizowanego we wsi Mielno, w gminie Mieleszyn (pow. gnieźnieński). Drzewo rośnie w towarzystwie trzech innych pomnikowych egzemplarzy Quercus robur, które w 2010 r. zostały wybrane w konkursie „Siedem Cudów Natury Powiatu Gnieźnieńskiego”.

Do opisywanych dębów najłatwiej trafić z drogi ekspresowej S-5, zjazd  Mieleszyn, na rondzie również za drogowskazem Mieleszyn i po przejechaniu 800 m znajdziemy się w Mielnie. Na skrzyżowaniu obok sklepu spożywczego ustawiono drogowskaz, skręcamy w kierunku jeziora i po 150 m wypatrujemy kolejnego drogowskazu zamontowanego przy schodach.

Po pokonaniu kilkunastu schodów wychodzimy na polanę z trzema wiekowymi dębami, czwarty znajduje się po lewej stronie, przy ogrodzeniu posesji nr 5.

Gdy podejdziemy bliżej ujrzymy tablicę oznajmiającą, że widoczne przed nami dęby uzyskały w 2015 r. nazwy: Dąb Mieliński, Wincenty i Hektor. Nadane imiona nawiązują do Piotra Mielińskiego – właściciela Mielna w XV w. i jego synów.

GPS N 52°39’36.1” , E 17°36’47.5”

Przyjrzyjmy się sylwetce najgrubszego, rekordowego dębu. Mieliński posiada długi i prosty pień, który na wysokości ok. 10 – 11 metrów rozgałęzia się na dwa potężna przewodniki. Z niższych rozgałęzień zachował się tylko jeden konar, z reszty po wyłamaniu pozostały tylko krótkie kikuty.

Dawniej koronę Mielińskiego budowały dwa główne przewodniki, jeden z nich dziuplasty i osłabiony działalnością grzybów uległ obłamaniu.

W dolnej części pnia występują są zgrubienia i kikuty po wyłamanych gałęziach. Od strony zachodniej widoczne są dziuple zasłonięte częściowo przez betonowo – ceglane plomby.

Wielkość dębu Miliński widoczna jest najlepiej z dolnej części niewielkiego zbocza na którym rośnie. Pomiar obwodu pnia wykonany w październiku 2023 r. dał wynik 878,5 cm, wysokość drzewa 23 metry, szacowany wiek to ok. 500 lat. W rejestrze GDOŚ opisywany okaz mierzy w obwodzie aż 905 cm, jednak jest to pewnie błędny wynik pomiaru dokonanego od dołu stoku. W sieci można również znaleźć mało wiarygodne informacje o ponadtysiącletnim wieku Milińskiego, prawdopodobnie nie są one podparte żadnymi badaniami naukowymi

Kilkanaście metrów poniżej dębu Miliński rośnie skromniejszych wymiarów dąb o nazwie Wincenty. Drzewo to, podobnie jak cała grupa wiekowych dębów została objęta ochroną pomnikową już w 1957 r. na mocy Orzeczenia nr 122/23 Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 29 sierpnia 1956 r. o uznaniu za pomnik przyrody.

Drzewo charakteryzuje się długą i wyraźną listwą piorunową, prowadzącą od podstawy pnia do głównych rozgałęzień w koronie.

Obwód pnia dębu Wincenty zmierzony na wysokości pierśnicy wynosi 502,5 cm, wysokość drzewa 25 metrów. Pień drzewa został oznakowany typową tabliczką starego typu.

W grupę trzech pomnikowych dębów wchodzi jeszcze Hektor. Jego pień o obwodzie 499 cm w sezonie wegetacyjnym ukryty jest w zaroślach. Niestety drzewo jest całkowicie uschnięte, nie jest widoczna żadna żywa gałąź.

Ostatnie pomnikowe drzewo w Mielnie rośnie w narożniku działki, za ogrodzeniem posesji nr 5.

Drzewo mierzy w obwodzie 500 cm, wysokość okazu 20 metrów, szacunkowy wiek 250 – 300 lat.

Jedynym pomnikiem przyrody nieożywionej w gminie Mieleszyn jest ogromny głaz narzutowy o nazwie „Tarcza Olbrzyma”. Będzie on tematem kolejnego artykułu.