Park w Bukowcu.

Klasycystyczny pałac w Bukowcu powstał w latach 1790 – 1800 r. na miejscu renesansowego dworu. W tym samym czasie (1795 – 1815) założony został park, reprezentujący różne formy ogrodu angielskiego, z licznymi stawami oraz budowlami ogrodowymi ( Opactwo, sztuczne ruiny zameczku Kesselburg, Świątynia Ateny, Rzymski amfiteatr).

Wśród rezydencji z Kotliny Jeleniogórskiej jest to najwcześniejsze, najbardziej rozległe założenie pałacowo – parkowe, obejmujące obecnie obszar ok. 268 ha.

Na terenie parku doliczyć się można dziesiątek sędziwych drzew różnych gatunków, z których najbardziej okazale prezentują się buki i dęby. Ochroną pomnikową objęto tylko (!) dwa dęby szypułkowe, możliwe że po toczącej się obecnie inwentaryzacji drzewostanu, pomników przyrody przybędzie. Pierwszy z pomnikowych dębów stoi ok.150 m od pałacu, przy alei spacerowej nad stawem Długim (Środkowym).

Wymiary drzewa : obwód 567 cm, wysokość 30 metrów. Brak tabliczki.

Drugi dąb rośnie przy mniejszym Stawie Szczupakowym (Zachodnim); ujrzymy go stojąc przy pierwszym i spoglądając w kierunku asfaltowej drogi.

Pień oznaczony tabliczką ma w pierśnicy 476 cm, wysokość drzewa 30 metrów.

Jak wspomniałem wcześniej, na terenie parku rośnie wiele pomnikowych rozmiarów dębów, np. ten przy Świątyni Ateny.

Na tyłach Świątyni, nieco na lewo, okazały choć mocno zniszczony dąb.

Kilka innych, rosnących bliżej stawów dębów.

Największe wrażenie zrobiła na mnie ta grupa sędziwych drzew.

Obwód jednego z nich (oznaczony numerem 275), grubo przekracza 500 cm.

Warto wspomnieć o istnieniu ambitnej koncepcji rewitalizacji założenia pałacowo – parkowego w Bukowcu, realizowanego przez Fundację Doliny Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej we współpracy ze Związkiem Gmin Karkonoskich. Patrząc na dotychczasowe osiągnięcia, widać dużą szansę powodzenia.