Niedźwiedzice to długa wieś łańcuchowa oddalona o 9 km na zachód od Chojnowa. Zabudowania wsi ciągną się wzdłuż rzeki Skora na długości ok. 4 km. Niedźwiedzice promują się jako „Wieś Bociana”. Rzeczywiście, nie brakuje tu bocianich gniazd, jak i żerujących na łąkach i w pobliżu stawów tak charakterystycznych dla polskiego krajobrazu ptaków.
Wzdłuż trasy gry terenowej znajduje się wiele tabliczek przybliżających biologię bociana białego.
W Niedźwiedzicach na szczęście nie zapomniano o niedźwiedziach.
Najcenniejszym zabytkiem we wsi jest kościół pw. Świętego Antoniego Padewskiego z przełomu XV i XVI w. W jego zewnętrzne ściany wmurowano unikalny zespół 5 krzyży pokutnych (pojednania).
Przy murze otaczającym kościół rośnie pomnikowa lipa Babcia.
Obwód pomnikowej lipy wynosi 540 cm, wysokość 15 m, wiek (wg tabliczki) 250 lat.
Naprzeciw kościoła, po drugiej stronie rzeki Skora, rośnie okazały dąb szypułkowy, prawdopodobnie o statusie pomnika przyrody. Obwód tego drzewa wynosi 420 cm, wysokość 28 m.
Pomnikowy dąb „Birkut” rośnie przy drodze poprowadzonej wzdłuż rowu dostarczającego wodę do stawów, ok. 630 m w linii prostej na północ od kościoła.
GPS N 51°17’32.35” , E 16°01’18.70”
Obwód pomnikowego okazu wynosi 410 cm, wysokość drzewa 30 m, wiek wg tabliczki to 300 lat.
Starym drzewostanem może się poszczycić park przylegający do pałacu w Niedźwiedzicach, jednak nie ma w nim obecnie drzew o statusie pomników przyrody. Okazały dąb rośnie jeszcze na wschodnim krańcu wsi, nad brzegiem Skory, przy ostatnim we wsi moście.
400 m dalej, po drugiej stronie rzeki, możemy podziwiać piękny pomnikowy dąb, ale leżący już na terenie wsi Grzymalin. Więcej zdjęć i opis w artykule „Pomniki przyrody w gminie Miłkowice„.
Wsi spokojna, wsi wesoła! Z bocianimi gniazdami, niedźwiedziami i pomnikami przyrody. 😉 Lipa Babcia – bardzo trafne nazewnictwo. Jedyne co smuci na większości pomników przyrody, rosnących w pobliżu ludzkich osad to z reguły wieloletnie zapomnienie o ich regularnej pielęgnacji, a później próba „nadrobienia” tych zaległości poprzez nagłe ucięcie grubych konarów (co w przypadku sędziwych drzew może być wyrokiem śmierci) lub – o zgrozo – ogłowienie.
Widać, że „Babcia” też przeszła przez te „zabiegi pielęgnacyjne”, chociaż na szczęście lipy są – obok wierzb – jednymi z najlepiej znoszących ostre przycinanie drzew liściastych. Dąb z brzegu Skory też „szczyci” się pielęgnacją… Drzwi dla patogenów i grzybów zostały szeroko otwarte.
Pozdrawiam serdecznie! 😉
Berlinowice ;-))))
za to Berlin to „Niedzwiedziówek” ;-)))
Biorąc pod uwagę starość tych tabliczek te drzewa mogą mieć po pięćdziesiąt lat więcej.
Nie widać wyraźnie, ale orzełek na tabliczkach chyba jeszcze bez korony, więc sprzed 1989 r. Z drugiej strony wiek drzew wypisywany na tabliczkach brany był z sufitu, tak naprawdę nikt nie przeprowadzał żadnych badań dendrologicznych. Do wyliczania przypuszczalnego wieku drzew służył/służy nadal wzór biorący pod uwagę obwód drzewa, jednak nie uwzględnia on warunków siedliskowych. Różnice w przyrostach świetnie to widać na tzw. Dębach Papieskich pochodzących z żołędzi Chrobrego, posadzonych z grubsza w tym samym czasie w różnych częściach Polski. Część z nich ledwo odrasta od ziemi (góra 1,5 -2 m), inne trafiły na świetne warunki i wyskoczyły na 8 – 10 m. Dopiero publikacja C. Pacyniaka z 1992 r. „Najstarsze drzewa w Polsce” uregulowało nieco zagadnienie wieku starych drzew.