Murowana warownia na Wzgórzu Rabsztyńskim (447,5 m) powstała prawdopodobnie pod koniec XIV w. Zamek rozbudowano w poł. XV w. oraz na pocz. XVII w. już w stylu renesansowym. W 1655 r. wojska szwedzkie splądrowały i spaliły zabudowania zamkowe, od tamtej pory obiekt popadał w coraz większą ruinę.
GPS N 50°17′59″, E 19°35′32″
Trwające od kilkunastu lat prace rekonstrukcyjne dobiegają końca. Budowla po wykupieniu biletu udostępniana jest do zwiedzania, na zamku znajduje się kawiarnia i toalety, widoki z wieży przy dobrej pogodzie oszałamiają.
Zapewne niewiele z setek osób odwiedzających codziennie zamek Rabsztyn jest świadoma tego, że wapienne skały na których posadowiono wieżę oraz pobliskie ostańce na zboczu wzniesienia, są chronione w formie pomnika przyrody nieożywionej.
Skały na których posadowiono zamek powstały w okresie górnej jury (161-146 mln lat temu). W tym czasie na obszarze dzisiejszej Wyżyny Krakowsko – Częstochowskiej znajdowało się morze, w którym w warunkach ciepłego klimatu powstawały rafopodobne struktury (tworzone przez gąbki, sinice i bakterie – nie korale) oraz osady z resztek roślin i zwierząt. To one stały się głównym budulcem wapieni skalistych, charakteryzujących się brakiem widocznego warstwowania. W wapieniach jurajskich można odnaleźć ciekawe skamieniałości, głównie amonitów.
Piękne ostańce skalne widoczne są po zewnętrznej stronie murów zamkowych, od strony północno-zachodniej.
Mniejsze formy skalne odsłaniają się na południowym zboczu wzniesienia, od strony asfaltowej drogi.
Część skał schowana jest w lesie.
Skały na Wzgórzu Rabsztyńskim powołano do ochrony pomnikowej na mocy Decyzji RL-op-8311/259/70 Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie z dnia 23.11.1970 roku.