Aleje przydrożne są cennym elementem krajobrazu, o dużym znaczeniu ekologicznym, estetycznym, historycznym; to także ważne ostoje bioróżnorodności. Do obsadzania zadrzewień przydrożnych najczęściej stosowane były/są gatunki liściaste: lipa, jesion, klon zwyczajny lub jawor, dąb, topole, kasztanowiec, robinia biała. Ze względu na większą wrażliwość na zanieczyszczenia i często stożkowaty kształt korony bardzo rzadko możemy podziwiać nasadzenia złożone z gatunków iglastych – dlatego tak unikalne są aleje modrzewiowe. Na tym blogu kilka razy opisywałem już aleje lub szpalery modrzewiowe, jednak ta subiektywnie najpiękniejsza znajduje się we wsi Szczepankowo, w gminie Dąbrowa (pow. mogileński, kujawsko – pomorskie).

Początek alei znajduje się w północnej części wsi Szczepankowo, przy skrzyżowaniu drogi 254 z lokalną drogą do Annowa. Został on oznakowany stosowną tablicą.

GPS N 52°48’31.5” , E 17°55’58.5”

Obecnie aleję tworzy 27 modrzewi europejskich o obwodach pni mieszczących się w przedziale 154 – 254 cm i wysokości 9 – 30 metrów. Wiek najstarszych modrzewi może wynosić ok. 170 lat.

Opisywana aleja uzyskała status pomnika przyrody już w 1955 r. na mocy Komunikatu Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy w sprawie uznania za pomniki przyrody. Obowiązująca obecnie podstawa prawna do jej ochrony to Rozporządzenie nr 11/91 Wojewody Bydgoskiego z dnia 1 lipca 1991 r. w sprawie uznania za pomniki przyrody tworów przyrody na terenie województwa bydgoskiego.

Koniec alei znajduje się przy granicy ściany lasu, tu również ustawiono stosowną tablicę.

Z tego miejsca niedaleko już do kolejnego pomnika przyrody – tym razem nieożywionej. Jest nim ogromny głaz narzutowy o nazwie Kamienny Dom, więcej informacji w kolejnym artykule.