Park Miejski w Sycowie to odznaczający się w krajobrazie miasta teren zielony, rozciągający się od historycznych granic miasta w kierunku południowym, aż do drogi ekspresowej S-8. Powstał na początku XIX w. jako założenie parkowe w stylu angielskim przylegające do nieistniejącego już pałacu rodu Biron von Curland. W 2012 r. ukończono rewitalizację parku obejmującą obszar 40 ha (cały park to prawie 100 ha, z tym że w południowej części przechodzi płynnie w teren leśny), efektem tych prac jest wspaniałe miejsce na wypoczynek i spacery. Wejście do parku znajduje się obok kościoła ewangelickiego, tam też jest parking i obiekty gastronomiczne. W tej reprezentacyjnej części możemy podziwiać elementy małej architektury: fontannę i pergolę.

Tutaj też znajduje się pierwsze z czterech pomnikowych drzew w sycowskim parku – przepiękny buk pospolity w odmianie purpurowej.

Pomnikowy okaz mierzy w obwodzie 543 cm, wysokość drzewa 32 metry, szacunkowy wiek ok. 300 lat.

Spacerując aleją w kierunku południowym dojdziemy do drugiego pomnikowego drzewa, którym jest niezbyt okazały klon jawor.

Drzewo mierzy w obwodzie 295 cm, wysokość okazu 21 metrów, szacunkowy wiek – ok. 200 lat.

Rolę edukacyjną spełniają ustawione w wielu miejscach kolorowe tablice, przybliżające historię i przyrodę parku.

Spacerując dalej zbliżymy się do parkowego stawu.

Elementami dekoracyjnymi parku są liczne rzeźby, poniżej uszkodzona figura przedstawiająca Artemidę z łanią.

Ozdobą parku są liczne kolekcje krzewów, poniżej kwitnące rododendrony.

Na skraju rozległej polany rośnie okazały klon srebrzysty – pomnik przyrody. 

Klon mierzy w obwodzie 395 cm (na wysokości pierśnicy), jednak prawidłowy pomiar należało wykonać na wysokości 80 cm i w tym miejscu obwód wynosi 391 cm; wysokość drzewa 28 metrów, szacunkowy wiek to 170 lat.

Przy alejce odchodzącej od polany rośnie pomnikowa lipa drobnolistna. Drzewo łatwo przegapić bowiem nie odznacza się specjalnie pośród parkowego drzewostanu. Obwód na wysokości pierśnicy – 262 cm to poniżej minimum obecnie obowiązującego kryterium.

Za polaną z pomnikowym klonem srebrzystym zaczyna się strefa zadumy. Obejmuje ona obszar sąsiadujący z zabytkowym budynkiem mauzoleum z 1890 r.

Dalsza część parku nie została objęta  rewitalizacją i przypomina teren leśny z polanami i drugim stawem. Dysponując większą ilością czasu można spacerować dalej, w przeciwnym wypadku wracamy do części centralnej.

Przy południowo zachodnim brzegu stawu znajduje się część rekreacyjna, z altaną i miejscem do grillowania.

Dalszy spacer ze względu na podmokły teren odbywa się po drewnianej kładce.

Już po chwili dojdziemy w okolice pergoli, a stamtąd do punktu wyjścia – czyli okolic kościoła ewangelickiego. Jestem pewny, że o każdej porze roku spacer będzie pełen wrażeń.