Pomniki przyrody w Lądku – Zdroju.

Lądek – Zdrój to miasto położone u podnóża Gór Złotych, w dolinie rzeki Biała Lądecka. To najstarsze uzdrowisko na Ziemi Kłodzkiej, tutejsze wody wykorzystywano w celach leczniczych już ponoć w XIII w. a pierwszy zakład kąpielowy wybudowano w 1498 r. We wschodniej,  historycznej części miasta można zobaczyć ratusz otoczony zabytkowymi kamienicami, pręgierz przeniesiony ze Skrzynki oraz kościół p.w. Narodzenia NMP z XVIII w.

W tej części miasta odnajdziemy tylko jeden pomnik przyrody – jest nim cis pospolity, rosnący przy ul. Strażackiej.

Wielopienny okaz o formie krzewiastej mierzy w obwodzie 67+63+57+73 cm.

W części uzdrowiskowej miasta najbardziej charakterystyczną budowlą jest pawilon Wojciech.

W pobliżu fontanny widocznej na zdjęciu powyżej rośnie pomnikowy dąb szypułkowy o obwodzie 330 cm i wysokości 20 m.

W pobliżu (przy alejce w kierunku krytego basenu) drugi pomnikowy okaz dębu szypułkowego o obwodzie 420 cm.

U wylotu ul. Cienistej rośnie pomnikowa lipa drobnolistna o obwodzie 335 cm, jako jedyna w tej grupie pomnikowych drzew oznaczona stosowną tabliczką.

Nieco dalej, przy schodach, znajduje się grupa pomnikowych buków pospolitych o obwodach 200 – 384 cm.

Obok rośnie buk z potężną naroślą rakową.

Piękny buk rośnie też u zbiegu ulic Lipowej, Wolności i plac Mariański.

Wiele potężnych egzemplarzy buka, również w odmianie czerwonolistnej rośnie w Parku 1000 – lecia. Wśród nich wyróżnia się okaz o statusie pomnika przyrody, zlokalizowany przy alejce parkowej, w pobliżu placu zabaw.

Najcenniejszym i najstarszym drzewem w grupie pomnikowych okazów Lądka – Zdroju jest Dąb Marii, rosnący przy ul. Wolności 3 (naprzeciw Dyrekcji Uzdrowiska).

W Lądku – Zdroju ochroną pomnikową objęto również aleję lipową (wzdłuż ulicy Lipowej), aleję modrzewiową (obok ul. Orlej) oraz szpaler złożony głównie z jaworów i jesionów (przedłużenie ul. Zamkowej). Opiszę je dokładnie w następnym artykule.

Jaskinia Radochowska.

Niewątpliwie najbardziej interesującymi formami krasowymi są jaskinie. Na Dolnym Śląsku istnieje kilka jaskiń chronionych jako pomniki przyrody nieożywionej (zespół jaskiń w Płóczkach DolnychSolna Jama), do tej grupy należy również Jaskinia Radochowska. Położona jest w środkowej części Gór Złotych (Sudety Wschodnie), w pobliżu wsi Radochów (gmina Lądek-Zdrój). Jaskinia jest udostępniona do zwiedzania (odpłatnie), prowadzą do niej dwa znakowane szlaki turystyczne. Aby się do niej dostać, należy w Radochowie zjechać za drogowskazem z szosy Kłodzko (Żelazno) – Lądek Zdrój i dalej 1200 m do granicy lasu. Tam znajduje się parking (autem o wyższym zawieszeniu można dojechać właściwie pod samą jaskinię), dalej piechotą kilkunastominutowy spacer żółtym szlakiem (na mapach i opisach zielony !) do zagospodarowanej turystycznie polany (wiata, ławki, murowany grill), nad potokiem Jaskiniec.

Do jaskini można dojść również niebieskim szlakiem spod kościoła w Radochowie (męcząca opcja), stromymi schodami wspinamy się na Kalwarię (zbocze Cierniaka), dalej szlakiem do połączenia się ze znakami żółtymi, ok. 100 m przed polaną.

Na polanie ustawiono kilka tablic, z których można zaczerpnąć wiedzę o Śnieżnickim Parku Krajobrazowym oraz o samej Jaskini Radochowskiej.

Do jaskini prowadzą dwa wejścia (pierwotnie trzy), oba są zamknięte metalową kratą.

Zwiedzanie odbywa się z przewodnikiem i trwa ok. 40 minut. Jaskinia czynna jest od 1 maja do 30 września w godz. od 10.00 do 18.00, we wszystkie dni tygodnia. Każdy uczestnik wycieczki otrzymuje kask z latarką czołową; bilet normalny 10 zł (lato 2014 r.). Mile widziana wcześniejsza zapowiedź wizyty (szczególnie w przypadku grup zorganizowanych). Telefon do przewodnika – 604 337 846.

Po krótkim wstępie pani przewodnik wprowadza nas do jaskini. Pomocny okazuje się zamocowany przy wejściu łańcuch oraz poręcze.

Choć szata naciekowa w większości została zniszczona, jaskinia nadal cieszy oko fantazyjnymi formami na ścianach i stropie.

Dochodzimy do miejsca z którego usunięto namulisko. Tu przy odrobinie wyobraźni można doszukać się w naciekach wizerunku głowy węża oraz Kopernika (lub jak ktoś woli Einsteina).

Tuż obok znajduje się Sala Gotycka, na jej stropie widoczny jej kontakt marmurów z inną skałą metamorficzną –  ciemnym łupkiem krystalicznym.

Dość regularne zagłębienia na ścianie to kociołki wirowe, świadczące o burzliwym przepływie wód przez jaskinię.

Na końcu Sali Gotyckiej można podziwiać niewielkie jeziorko z krystaliczną wodą, poziom lustra wody jest zmienny i zależny od opadów na zewnątrz.

Jaskinia Radochowska ma ponad 500 m długości, do zwiedzania udostępniono ok. 300 m. Miejscami jest dość ciasno, ale to stanowi o jej nieco „dzikim”, nie do końca skomercjalizowanym charakterze. W grupie, z którą miałem przyjemność zwiedzać jaskinię było kilkoro dzieci oraz starsze małżeństwo i świetnie sobie radzili. Trzeba się tylko pogodzić z faktem, że nasze ubranie po wyjściu może być brudne.

Warto jeszcze wspomnieć o ciekawej inicjatywie tworzenia Przyrodniczej Ścieżki Edukacyjnej, zlokalizowanej przy żółtym szlaku, po lewej stronie drogi do jaskini. Można mieć tu niepowtarzalną okazję, by ujrzeć tak rzadkie gatunki roślin jak : skalnica śnieżna i bazaltowa, paproć podrzeń żebrowiec i inne.