Taraska to otoczona lasami wieś położona w pow. piotrkowskim, w gminie Aleksandrów (łódzkie). Nierównomierna zabudowa wymusiła podział miejscowości na dwie części: Taraska Góry i Taraska Niwy; czasami wymieniana jest również Taraska Kolonia i Młyn. Walory przyrodnicze wsi oraz jej okolic zaakcentowano, ujmując je w granice Sulejowskiego Parku Krajobrazowego. W samej wsi, w części Niwy, znajduje się zgrupowanie pomników przyrody. Tworzy je 5 okazałych dębów bezszypułkowych oraz głaz narzutowy. Jadąc do Taraski od strony Dąbrowy nad Czarną, mijamy po lewej stronie 4 dęby, rosnące na skraju lasu (pierwsze drzewo ok. 250 m od zabudowań).
Pierwszy dąb o obwodzie 440 cm sprawia wrażenie całkowice uschniętego.
Drugi dąb bezszypułkowy o statusie pomnika przyrody mierzy w pierśnicy 340 cm. Okaz zamierający, duży posusz w koronie.
Trzeci dąb jest w dobrej kondycji zdrowotnej, obwód pnia wynosi 363 cm.
Czwarty dąb rośnie w narożniku lasu; w koronie średni posusz, obwód w pierśnicy 395 cm. Na pniu wyraźna listwa piorunowa.
Piąty okaz pomnikowego dębu bezszypułkowego rośnie ok. 50 m od drogi, przy zabudowaniach leśniczówki. Drzewo mierzy w obwodzie 420 cm.
Idąc 100 m na południe od ostatniego dębu, dotrzemy do narożnika lasu i początku leśnej drogi biegnącej na wschód, przegrodzonej szlabanem. Ok. 150 m za szlabanem, po prawej stronie drogi, leży największy głaz narzutowy o statusie pomnika przyrody w granicach Sulejowskiego Parku Krajobrazowego. Eratyk prawie w całości porośnięty jest mchem, ponadto zasłonięty krzewami, więc łatwo go przeoczyć.
GPS N 51°18’41.9” , E 19°56’19.3”
Pomnikowy eratyk mierzy w obwodzie ok. 740 cm; wymiary ok. 2,5 x 3 m, wysokość 0,7 m. Zbudowany z szarego gnejsu został przywleczony przez lądolód skandynawski podczas zlodowacenia środkowopolskiego (zlodowacenie Odry).
