W rejestrze pomników przyrody Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska województwa lubuskiego figuruje ponad 1500 dębów – jeden z nich posiada obwód ponad 10 metrów, trzy to okazy ośmiometrowe, a 16 dębów posiada pień o obwodzie zbliżonym i większym od 700 cm. W świetle tych danych możemy bezapelacyjnie stwierdzić, iż opisywane w dzisiejszym artykule monumentalne drzewo należy do elitarnego grona 1% najgrubszych lubuskich dębów. Ponad siedmioipółmetrowy kolos znajduje się we wsi Łęgowo w gminie Sulechów (pow. zielonogórski), w szpalerze drzew na miedzy rozdzielającej pola uprawne, ok. 400 metrów na północ od kościoła, w pobliżu linii kolejowej.

GPS N 52°07′58.4″ , E 15°41′08.3″

Ten przepiękny dąb jest pomnikiem przyrody od stycznia 1996 r. na mocy Rozporządzenia Nr 7 Wojewody Zielonogórskiego z dnia 7 grudnia 1995 r. w sprawie uznania za pomniki przyrody. Zarówno w tym akcie prawnym jak i w kolejnym Rozporządzeniu Nr 35 Wojewody Lubuskiego z dnia 19 maja 2006 r. w sprawie ustanowienia pomników przyrody nie nadano mu oficjalnego imienia, jednak powszechnie używa się nazwy „Łęgowiak„.

Drzewo posiada krótki, masywny pień oznakowany tabliczką oraz szeroką koronę. To sylwetka typowa dla samotnie rosnących, soliterowych dębów.

Widoczny na tabliczce obwód 700 cm jest już od dawna nieaktualny i pewnie dotyczy daty powołania. W 2006 r. mierzył 725 cm, w 2012 r. – 734 cm, pomiar wykonany na w marcu 2022 r. dał wynik 755 cm. Na podstawie tych danych można wyliczyć średni przyrost  wynoszący ok. 2 cm/rok. Wysokość dębu to ok. 25 metrów, szacunkowy wiek 350 – 400 lat.

Jak na swój wiek drzewo charakteryzuje się dość dobrą kondycją zdrowotną, niepokojące są jednak dziuple w rozgałęzieniach dolnych konarów (przesłonięte czarną płachtą) świadczące o ubytku kominowym pnia.

Łęgowiak nie jest jedynym pomnikiem przyrody w Łęgowie, pozostałe opiszę w kolejnym artykule.