Kopice to wieś w powiecie brzeskim (opolskie) położona 8 km na południowy – wschód od Grodkowa – siedziby gminy. Najważniejszym zabytkiem Kopic jest  zrujnowany pałac z XIX w., należący do 1945 r. do rodziny von Schaffgotsch. Niszczejąca od lat neogotycka budowla wywołuje skrajne emocje – od podziwu po wściekłość.

O historii pałacu napisano już wiele – zarówno w internecie jak i w publikacjach drukowanych – zainteresowani tematem bez trudu odnajdą sporo informacji. Znacznie mniej miejsca poświęcono na opisanie rozległego założenia parkowego o powierzchni aż 70 ha.

Ważnym elementem kompozycyjnym tego parku są stawy, największy znajduje się bezpośrednio przed pałacem. Całość założenia parkowego uświetnia kilkanaście (zachowanych w różnym stopniu) budowli architektonicznych.

Park w stylu angielskim został zaprojektowany i stworzony w latach 1864 – 1866 przez Wilhelma Hampla. Przy jego tworzeniu częściowo wykorzystano zastany drzewostan dawnego lasu łęgowego, niemymi świadkami tych prac są sędziwe dęby szypułkowe – wiek tych najstarszych można oszacować nawet na 500 lat. Grupę pięciu dębów rosnących wewnątrz parku (w odległości 60 – 150 m na południe od ruin pałacu) postanowiono chronić nadając im status pomnika przyrody. Najokazalszy pomnikowy dąb rośnie kilkanaście metrów od ogrodzenia pałacu.

GPS  N 50°38’44.2″ , E 17°26’44.6″

Obwód tego okazu wynosi 766 cm, wysokość drzewa 24 m, szacowany wiek ok. 450 – 500 lat. Długi żywot wyraźnie odbił się na kondycji tego dębu – ogromny konar wyłamał się i leży oparty o drzewo, wnętrze pnia jest wypróchniałe.

Drugi pomnikowy dąb rośnie w odległości kilkunastu metrów od poprzedniego. Jego obwód pierśnicowy wynosi 468 cm, wysokość drzewa 27 metrów.

Okazały dąb rośnie tuż za ogrodzeniem terenu pałacowego, pomiar pierśnicy tego drzewa był niemożliwy (właściciel egzekwuje od firmy ochroniarskiej bezwzględny zakaz wstępu), ale jego obwód można oszacować na przekraczający 5 metrów.

Kilka dorodnych dębów można podziwiać nad brzegiem pobliskiego stawu.

Przy południowym brzegu tego stawu, tuż obok alei parkowej, rośnie pomnikowy egzemplarz dębu o obwodzie 650 cm i wysokości 27 m.

GPS N 50°38’40.8″ , E 17°26’50.1″

100 m od tego drzewa, przy skrzyżowaniu parkowych alei, rośnie kolejny pomnikowy dąb.

Potężny pień tego drzewa o obwodzie 732 cm (wysokości 130 cm) posiada spory ubytek wypełniony betonowo – ceglaną plombą.

W pobliżu znajduje się grupa 3 dębów szypułkowych o podobnych rozmiarach, rosnących w jednej linii przecinającej ścieżkę parkową. Jedno z tych drzew uhonorowano statusem pomnika przyrody.

Okaz mierzy w obwodzie 412 cm, wysokość drzewa 28 metrów.

W tak ogromnym parku znajduje się wiele innych egzemplarzy drzew zasługujących na ochronę pomnikową. Oryginalnym pokrojem cechuje się sędziwy grab pospolity o obwodzie 348 cm, którego pokazał mi Paweł Lenart – towarzysz wycieczki po zespole pałacowo – parkowym w Kopicach.

Wędrując po kopickim parku natkniemy się w kilku miejscach na alejowe nasadzenia, wiek niektórych dębów w tych alejach może sięgać 150 lat.

Niewielkie założenie parkowe otacza pałacyk zlokalizowany przy wjeździe do Kopic od strony Grodkowa.

Tuż przy szosie rośnie pomnikowa grupa złożona z 6 lip drobnolistnych zrośniętych u podstawy. Obwody pni tych lip mieszczą się w przedziale 173 – 226 cm, wysokość okazów 27 metrów.

Mocno doświadczony czasem i wandalami jest pomnikowy dąb rosnący przy mostku w północno – zachodniej części wsi.

GPS N 50°38’59.1″ , E 17°26’50.4″

Dziuplasty dąb mierzy w obwodzie 581 cm, wysokość drzewa 26 metrów. Do wypróchniałego wnętrza tego okazu jakiś głupek nawrzucał butelki i puszki po alkoholu.

Po pomnikowej lipie drobnolistnej rosnącej przy budynku nr 79 (niedaleko kościoła) pozostał tylko niewysoki pniak. W zasadzie w tym stanie drzewo utraciło walory przyrodnicze i kwalifikuje się do zniesienia ochrony pomnikowej.

O kopickich pomnikach przyrody warto poczytać również na blogu Pawła Lenarta w artykule „Skarby dendrologiczne Kopic. Melancholijna zaduma„.