Położony w południowo – wschodniej części województwa świętokrzyskiego niewielki Szydłów (pow. staszowski) to niekwestionowana perełka architektoniczna regionu. Miasteczko otoczone dobrze zachowanymi murami obronnymi posiada liczne zabytki: kościół farny pw. Świętego Władysława z XIV w., zamek królewski z XIV wieku (przebudowany w XVI w.) oraz późnorenesansową synagogę z XVI w. – najstarszą w województwie i jedną z najstarszych w Polsce żydowskich bożnic.

Naprzeciw Bramy Krakowskiej, u wylotu ulicy Kazimierza Wielkiego, znajduje się najstarszy zabytek Szydłowa – kościół pw. Wszystkich Świętych. W jego wnętrzu odkryto pozostałości gotyckiej polichromii figuralnej z ok. 1370 roku. W sezonie świątynia udostępniana jest do zwiedzania po zakupie biletu w Punkcie Informacji Turystycznej.

U podnóża kościoła, od strony południowo – zachodniej, znajduje się nieczynny kamieniołom eksploatujący niegdyś wapienie. Wejście na teren wyrobiska (i dużego placu zabaw) znajduje się od strony ul. Kieleckiej.

Atrakcją początkowej części odkrywki są dwa obiekty jaskiniowe o nazwie Grota Szydły I oraz Grota Szydły II – poszerzone przez człowieka szczeliny krasowe. Grota Szydły I jest prostopadłościenną komorą o rozmiarach 5 x 3,5 m i wysokości do 2,5 m, do której wprowadza sztuczny otwór, a Grota Szydły II jest komorą o długości do 6 m, szerokości około 2,5 m i wysokości do 3 m. Spoglądając na ścianę skalną przy wejściu do groty można zauważyć wyraźne nachylenie poszczególnych warstw sedymentacyjnych (tzw. wielkoskalowe warstwowanie przekątne).

W dalszej części stanowiska widoczne są ściany byłego łomu wapieni, powstałych w neogenie, ok. 10 mln lat temu (sarmat). Są to skały zbudowane z pokruszonych wapiennych fragmentów (głównie organicznych: plech glonów z grupy krasnorostów i kolonii mszywiołów) o wielkości najczęściej ziarnek piasku, które tworzą warstwy o zróżnicowanej zwięzłości – strukturalnie to piaskowce wapienne.

Widoczny w odsłonięciu kompleks jest wyraźnie trójdzielny. W dolnej części odnajdujemy kompleks okruchowych wapieni masywnych, w których czasami możemy dostrzec ślady poziomego warstwowania. Wyżej leży potężny kompleks o miąższości (grubości) przekraczającej 10 m wapieni o bardzo wyraźnym wielkoskalowym przekątnym warstwowaniu.

Widoczne w środkowej części ściany łomu skały zbudowane są na przemian z grubo- lub drobniej ziarnistego materiału. Z uwagi na różnicę wielkości ziaren w poszczególnych warstwach, jak i różny stopień ich cementacji, następuje zróżnicowanie w ich odporności na erozję fizyczną i chemiczną. W efekcie warstewki te ulegają „wypreparowaniu” w procesach wietrzenia, co ułatwia śledzenie poszczególnych warstw w obrębie dużego odsłonięcia.

W górnej partii odsłonięcia można dostrzec liczne zaburzenia uławicenia, które powstały w okresie, kiedy osad nie był jeszcze całkowicie scementowany i ulegał zaburzeniem o charakterze plastycznym.

Opisywane wyrobisko jest od 02.10.1987 r. chronione w formie pomnika przyrody nieożywionej. Jego wymiary to: długość – 100 m, szerokość – 20 m, wysokość: 10 – 20 m.

Na końcu pomnikowego łomu znajdują się schody, którymi dostaniemy się na ulicę Kazimierza Wielkiego.