Pomniki przyrody w gminie Pieńsk (dolnośląskie).

Gmina miejsko – wiejska Pieńsk leży w zachodniej części województwa
dolnośląskiego, w powiecie zgorzeleckim. Zachodnia granica gminy to również granica Polski z Niemcami, jej przebieg wyznacza mocno meandrująca Nysa Łużycka. Obszar gminy Pieńsk to w przeważającej części tereny rolnicze, użytki leśne administrowane przez Nadleśnictwo Pieńsk stanowią ok. 35 % powierzchni – to fragment Puszczy Zgorzeleckiej (część Borów Dolnośląskich).

Lista tutejszych pomników przyrody jest dość krótka – to zaledwie 4 pojedyncze egzemplarze drzew i jedna aleja wielogatunkowa z przewagą lip – do ochrony pomnikowej zostały powołane jeszcze przez Wojewodę Jeleniogórskiego w latach 1992 – 94. Najbardziej okazałym drzewem pomnikowym jest lipa drobnolistna „Graniczna”, rosnąca we wsi Żarka nad Nysą.

Drzewo znajdziemy na południowym krańcu wsi, przy ostrym zakręcie drogi, ok. 50 m od zabudowań posesji 31 a.

GPS  N 51°12′09″ , E 15°01′18″

Sędziwa lipa mierzy 642 cm w obwodzie, wysokość drzewa 21 m, wiek ok. 250-300 lat. Stan zdrowotny pomnikowej lipy – średni, wewnątrz pnia znajduje się duży ubytek.

Kolejne pomnikowe drzewa znajdują się we wsi Żarki Średnie. Dwa pomnikowe dęby rosną w pobliżu ruin zabytkowego pałacu i pobliskiego kościoła.

Dąb „Żarko” rośnie po prawej stronie drogi, tuż przy wjeździe do miejscowości od strony południowej.

Obwód pomnikowego dębu wynosi 467 cm, wysokość drzewa 22 m, wiek ok. 250 – 300 lat. Na pniu poniżej tabliczki z godłem znajduje się druga, ale całkowicie nieczytelna.

Drugi pomnikowy dąb o nazwie „Miłosz” rośnie ok. 50 m od drogi. Prowadzi do niego dwustronnie obsadzona alejka.

Obwód dębu wynosi 467 cm, wysokość drzewa 23 m, wiek ok. 250-300 lat.

Ciekawostką są widoczne w pobliżu ślady działalności bobra. Zadziwiające na jak grube drzewa porywa się to niewielkie przecież zwierzę.

Okazałe dęby, warte objęcia ochroną pomnikową, rosną również w szpalerze w pobliżu pałacu.

Niestety, nie udało mi się zlokalizować pomnikowego klonu pospolitego o nazwie „Florian”, rosnącego gdzieś na granicy wsi. Być może drzewo to już nie istnieje, w Programie Ochrony Przyrody na lata 2006 – 2015 Nadleśnictwa Pieńsk jego stan był określony jako zły (dziuplasty) a zmierzona wysokość wynosiła ledwie 10 m.

W północnej części Żarek Średnich, naprzeciw posesji 137, rośnie oznaczona tabliczką lipa drobnolistna o wysokości 21 m i średnicy pnia 140 cm. Drzewo to nie figuruje w rejestrze RDOŚ.

Pomnikiem przyrody w gminie Pieńsk jest wspomniana wcześniej aleja wielogatunkowa z przewagą lip drobnolistnych, zlokalizowana w nieistniejącej już wsi Prędocice (Toporów). Opisałem ja dokładnie w artykule „Aleja lipowa w Prędocicach – Toporowie„.

Pomnikowe dęby w pobliżu Wilkocina (gm. Przemków/Gromadka, dolnośląskie).

Na słabo zaludnionych, rozległych terenach Borów Dolnośląskich już pod koniec XIX w. powstawały poligony wojskowe. Poszerzone w okresie międzywojennym były miejscem ćwiczeń niemieckich wojsk, m.in. pancernych oddziałów gen. Erwina Rommla. Po 1945 r. poniemieckie poligony zostały zajęte przez naszych wschodnich „sojuszników”. Tylko we wschodniej części Borów Dolnośląskich Armia Radziecka na obszary poligonowe poświęciła ogromnie połacie leśne, przeznaczone dla jednostek stacjonujących m.in.: w Świętoszowie, Trzebieniu, Pstrążu, Szprotawie (lotnisko). Największy teren ćwiczebny – poligon lotniczy Przemków – Trzebień zajmował obszar 12 tys. hektarów. Po wycofaniu wojsk radzieckich z Polski część poligonów i jednostek przejęło Wojsko Polskie, ale wiele nieruchomości, a nawet całe miasteczko (Pstrąże) pozostały niezagospodarowane. Jednym z ciekawszych obiektów – pamiątek po wojskach radzieckich – udostępnionych do zwiedzania, jest dwupoziomowy schron w pobliżu wsi Wilkocin.

Do schronu prowadzi z krańca wsi czarno znakowany szlak turystyczny (miejscami zanikający). Więcej informacji oraz zdjęć tutaj.

Podziemia niedostępne są od końca października do połowy kwietnia ze względu na zimujące tu nietoperze. Z tego samego powodu niektóre wejścia do bunkra są zamurowane lub zakratowane.

Przejeżdżając niedawno przez Wilkocin dowiedziałem się, że jest to Wioska Czerwonego Kapturka.

Gdyby ktoś jakimś cudem nie znał bajki o Czerwonym Kapturku, to przechodząc przez wieś może się z nią zapoznać.

Okolice Wilkocina to nie tylko bunkry i Czerwony Kapturek. Bajkowego krajobrazu nadają mu kwitnące pod koniec lata wrzosy oraz dość rozległe obszary piaszczystych wydm śródlądowych. Ubogie warunki siedliskowe i działalność poligonu w przeszłości nie sprzyjała optymalnej wegetacji drzewostanu. Starsze okazy zachowały się tylko na obrzeżach Puszczy Przemkowskiej.

W najbliższym sąsiedztwie Wilkocina statusem pomnika przyrody uhonorowano trzy okazy dębów szypułkowych. Aby do nich dotrzeć należy iść (zakaz wjazdu) prosto na rozstaju dróg na zachodnim krańcu Wilkocina, mijając po prawej leśniczówkę i kilka innych drewnianych domów przysłupowych.

Gdy droga wejdzie w las należy iść jeszcze ok. 300 m i skręcić w prawo. Po ok. 100 m dojdziemy do krzyża i rosnących obok dwóch pomnikowych dębów (oddz. 50k).

GPS N 51°29’20” , E 15°48’05”

Obwód pomnikowych okazów wynosi 315 i 345 cm, wysokość 24 i 27 m. Status pomnika przyrody uzyskały drogą Uchwały Nr VIII/50/95 Rady Gminy Gromadka z dnia 29 kwietnia 1995 r. (tuż za zachodnim krańcem wsi Wilkocin przebiega granica między gminą Przemków a Gromadka).

W promieniu 200 m znajduje się jeszcze jeden pomnikowy dąb. Idziemy teraz skrajem lasu w kierunku północnym. Przed nami widoczna jest górująca nad wierzchołkami drzew wieża przeciwpożarowa.

Po ok. 160 m skręcamy w lewo (na zachód), idąc dalej zarośniętą ścieżką kolejne 160 m, ewentualnie można dojść do linii oddziałowej i skręcić w lewo i po 160 m znowu w lewo przez młodnik do widocznego już dębu (oddz. 50i).

GPS N 51°29’25” , E 15°47’57”

Obwód okazu wynosi 430 cm, wysokość drzewa 25 m.

Do proponowanych przez Nadleśnictwo Przemków pomników przyrody należy rosnący w pobliżu (oddz. 50g, przy skrzyżowaniu leśnych dróg, na granicy z oddz. 51) dąb szypułkowy o obwodzie 380 cm i wysokości 27 m.

GPS N 51°29’27.3” , E 15°47’40.5”

Godny uwagi jest też dąb rosnący przy drodze gruntowej w Wilkocinie, biegnącej obok posesji nr 20.

GPS N 51°29’26.6” , E 15°48’55.4”