Park Staszica w Łodzi.

Na terenie miasta Łodzi zlokalizowanych jest 39 parków miejskich (w tym 12 zabytkowych), o łącznej powierzchni ponad 500 ha. Najstarszy łódzki park – „Źródliska” został założony w 1840 r., pozostałe powstały pod koniec XIX w. i na początku XX w. Opisywany w dzisiejszym artykule park Staszica powstał w latach 1899-1901, jako czwarty w Łodzi ogród miejski. W obecnej formie posiada powierzchnię nieco ponad 4 ha, ograniczony jest ulicami: Uniwersytecką, Narutowicza, Wierzbową, Jaracza.

Nazwa parku nawiązuje do pomnika Stanisława Staszica ustawionego na skraju zadrzewienia, od strony ul. Narutowicza.

Wejścia do parku ozdobione są charakterystycznymi, betonowymi elementami dekoracyjnymi.

Drzewostan parku o przewadze drzew liściastych daje dużo cienia, miejscami panuje wręcz półmrok. Po zewnętrznych częściach parku poprowadzono proste ścieżki, obsadzone równymi rzędami drzew. Niezadrzewione połacie uformowano w formie trawników, parterów kwiatowych; jest też sadzawka o betonowych brzegach.

Ochroną pomnikową w Parku Staszica objęto 5 okazów drzew. Chyba najciekawszy jest klon jawor rosnący w pobliżu stawu.

Drzewo tuż nad ziemią rozwidla się na kilka grubych konarów.

Kilkanaście metrów obok pomnikowy rośnie klon pospolity o obwodzie pnia 310 cm.

Przy jednej z alejek rośnie buk pospolity w rzadkiej odmianie Pendula. Jego zwisające gałęzie sięgają do samej ziemi.

Obwód pnia pomnikowego buka wynosi 190 cm, wysokość drzewa 15 m.

Jeszcze jeden pomnikowy klon jawor rośnie w centralnej części parku. Jego pień o obwodzie 255 cm ukryty jest w gęstych krzakach.

W pobliżu rośnie kasztanowiec biały o statusie pomnika przyrody.

Drzewo posiada uszkodzony pień o obwodzie 225 cm, wysokość okazu to 22 m.

Pomnikami przyrody nieożywionej w Parku Staszica są 2 głazy narzutowe: granitowy o obwodzie 585 cm i gnejsowy o obwodzie 480 cm. Opiszę je dokładniej w następnym artykule.