Dąb węgierski (Quercus frainetto) to gatunek drzewa występujący naturalnie w środkowej i południowej części Włoch, na Bałkanach po Rumunię i Węgry oraz w Azji Mniejszej. Na swoich naturalnych stanowiskach dorasta do 30 – 40 m wysokości, osiągając 2 metry średnicy pnia. Charakterystyczną częścią rośliny są duże (znacznie większe od naszych rodzimych dębów) liście, o długości 10–25 cm oraz 8–15 cm szerokości, z głęboko wciętymi klapami, o błyszczącej górnej powierzchni.
Prawdopodobnie najgrubszy dąb węgierski w Polsce rośnie w Zielonej Górze, przy pomniku na Placu Bohaterów, obok Fontanny Zielonogórskiej. Drzewo nosi imię „Lubuszan” i posiada status pomnika przyrody od 1977 r.
GPS N 51°56′34.6″ , E 15°30′34.3″
Drzewo otoczono metalowym płotkiem, pod koroną okazu ustawiono ławki.
Do pnia przyczepiono aż trzy tabliczki, pierwsza zielona to typowa z godłem i frazą „Pomnik Przyrody”, na drugiej zielonej ujęto nazwę gatunkową, jego imię, obwód (nieaktualny), wysokość i szacowany wiek. Na białej tabliczce napisano: „Działania ochronne przy pomnikach przyrody ożywionej na terenie Gminy Zielona Góra zrealizowano przy wsparciu finansowym Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Zielonej Górze”.
Pomiar obwodu dokonany pod koniec czerwca 2022 r. dał wynik 537 cm, w 2013 r. mierzyło w obwodzie 488 cm (przyrost ok. 5 cm rocznie). Dąb węgierski z Wrocławia o niemal identycznym obwodzie opisał Paweł Lenart w artykule „Dąb węgierski Henryka Sienkiewicza. W cieniu ogrodu botanicznego„, o zielonogórskim dębie węgierskim można poczytać w tym artykule „Dąb węgierski “Lubuszan” z Zielonej Góry. Bezcenny w skali kraju„.
Wysokość drzewa to 24 metry, szacowany wiek ok. 200 lat. „Lubuszan” charakteryzuje się zadowalającym stanem zdrowotnym, brak jest widocznych ubytków, gałęzie w koronie spinają liczne wiązania linowe.
