pomnikowe dęby | Pomniki przyrody

Gmina wiejska Miłkowice położona jest w środkowej części województwa dolnośląskiego, w powiecie legnickim. Nizinne położenie, sprzyjające warunki klimatyczne oraz wysoka jakość gleb przesądziły o jej rolniczym charakterze (użytki rolne zajmują aż 72% powierzchni). Lasy w gminie pokrywają zaledwie 11% obszaru. W związku z tym gmina nie może pochwalić się długą listą pomników przyrody – jest ich zaledwie cztery. Sędziwe drzewa o walorach pomnikowych rosną tu głównie w starych parkach podworskich. Zabytkowe założenie parkowe znajduje się m.in. w Kochlicach, to wieś zlokalizowana przy DK nr 3 Legnica – Lubin. Po samym pałacu pozostały już tylko nikłe ruiny.

Otaczający pałac park jest zaniedbany, porośnięty samosiejkami. Tylko niewielki fragment w okolicach boiska został uporządkowany i przystosowany do organizacji imprez plenerowych. Niemniej zachował się częściowo stary drzewostan, kilka drzew posiada status pomnika przyrody. Najłatwiej jest odnaleźć pomnikowy wiąz szypułkowy, drzewo (niestety obłamane) rośnie poza zwartym zadrzewieniem, w pobliżu zabudowań folwarcznych.

GPS N 51°16’47″ , E 16°09’28″

Obwód pnia wynosi 445 cm, drzewo pozbawione korony w zasadzie kwalifikuje się zniesienia ochrony pomnikowej.

W pobliżu wiązu znajduje się niewysoka grobla (widoczna na zdjęciu powyżej). Z niedawno ustawionej tablicy można wyczytać, że rosną na niej 3 pomnikowe dęby.

Obwód dębów wynosi 420, 570, 640 cm, wysokość 25 metrów. W pomnikowej grupie wyróżnia się egzemplarz z ogromną dziuplą.

W rejestrze pomników przyrody figuruje jeszcze jeden dąb szypułkowy o obwodzie 550 cm, problem w tym, że w podanej lokalizacji rośnie przepiękny… platan klonolistny.

Pomnikowy dąb o rozłożystej koronie rośnie nad Skorą, w pobliżu wsi Grzymalin (przy drodze do Niedźwiedzic).

GPS N 51°16’38″ , E 16°04’13″

Okaz mierzy (mierzył przed obłamaniem jednego z pni ?) w obwodzie 600 cm.

Historia wsi Henryków (gm. Ziębice, pow. ząbkowicki, dolnośląskie) niemal od początku istnienia związana była z zakonem cystersów. Bracia zakonni przybyli tu w 1227 r. i kilka lat później przystąpili do budowy kościoła i klasztoru. Wieś jak i zabudowania klasztorne zostały zniszczone podczas najazdu Mongołów w 1241 r. Ok. 1270 r. powstał murowany romański klasztor. W tym samym czasie powstała pierwsza część tzw. Księgi Henrykowskiej, znajduje się w niej słynny zapis: „Day, ut ia pobrusa, a ti poziwai”, uznawany za najstarsze zapisane zdanie w języku polskim. Na przestrzeni wieków zespół klasztorny był wielokrotnie niszczony i odbudowywany, zachowując elementy poprzednich stylów architektonicznych. Obecnie stanowi jedno z najokazalszych i najpiękniejszych założeń barokowych na Śląsku, w skład którego wchodzi kilkadziesiąt zabytkowych budowli.

Do zespołu klasztornego przylega rozległy park z licznymi okazami drzew pomnikowych. Część przestrzeni parkowej stanowią regularne założenia – ogród włoski, ogród opacki.

W ogrodzie opackim, obok pawilonu, rośnie jeden z najstarszych cisów pospolitych w Polsce (starsze znajdują się w Henrykowie Lubańskim i Bystrzycy k. Wlenia). Wiek tego drzewa obliczony przez C. Pacyniaka wynosi 754 lata, obwód pomnikowego okazu 340 cm, wysokość 8 metrów.

Olbrzymi dąb szypułkowy o statusie pomnika przyrody rośnie tuż za południową bramą do zespołu klasztornego. Obwód tego dębu wynosi 570 cm, wysokość 23 m.

Idąc od tego dębu w kierunku klasztoru, mijamy pień pozostały po pomnikowym wiązie szypułkowym (obwód 510 cm).

W pobliżu rośnie pomnikowy dąb szypułkowy o obwodzie 413 cm i wysokości 26 m.

Przy drugiej bramie wjazdowej na teren opactwa rośnie wiąz szypułkowy – pomnik przyrody o obwodzie 435 cm i wysokości 28 m.

Furtą znajdującą się na tyłach kościoła klasztornego można wyjść na teren rozległego parku o formie krajobrazowej. Przez park prowadzi niebieski szlak turystyczny oraz ścieżka dydaktyczna z licznymi tablicami.