Park przypałacowy we wsi Budzicz (gm. Prusice).

Budzicz to wieś o starym rodowodzie w gminie Prusice (pow. trzebnicki), położona ok. 800 m na południe od opisanych w poprzednim artykule Jagoszyc. O historii wsi i walorach przyrodniczych parku możemy się dużo dowiedzieć z ustawionych w kilku miejscach tablic.

Cennym zabytkiem w Budziczu był barokowy pałac, przebudowany i powiększony w 1908 r. Został on rozebrany ok. 1950 r., obecnie widoczne są jedynie zarysy fundamentów.

Do pałacu od strony wschodniej przylegało założenie parkowe powstałe na pocz. XIX w. Obecnie park (2,3 ha) jest zaniedbany i porośnięty samosiejkami, niemniej istniejące ścieżki parkowe ułatwiają jego poznawanie. Park w Budziczu jest wpisany do rejestru zabytków.

Najcenniejszym drzewem tego parku jest gigantyczny platan klonolistny, rosnący przy drodze, tuż przy wejściu do parku. Prawdopodobnie zrośnięty z 5 pni mierzy w obwodzie 920 cm (w rejestrze 820 cm, ale drzewo przecież rośnie). Jest najgrubszym pomnikowym platanem na Dolnym Śląsku i jednym z najgrubszych w Polsce.

GPS N 51°22′00″, E 16°54′52″

Jego wielkość można oszacować na zdjęciu dopiero wtedy, gdy ustawi się jakiś punkt odniesienia, np. autora tego tekstu.

W głębi parku można odnaleźć pomnikowy wiąz szypułkowy.

Obwód okazu wynosi 375 cm, wysokość drzewa 31 metrów.

Interesujący jest również szpaler wiekowych grabów pospolitych, warty objęcia ochroną pomnikową..

Pomnikami przyrody ustanowiono również buki pospolite w odmianie czerwonolistnej. Z 3 okazów zachował tylko jeden o statusie pomnika przyrody.

Buk mierzy 340 cm w obwodzie, wysokość drzewa 24 metry.

Wiąz szypułkowy „Wiedźmin” w Komorowie k. Gubina.

Wiąz szypułkowy jest jednym z trzech rodzimych gatunków wiązów w Polsce, jednak stosunkowo rzadko spotykanym – głównie na niżu i pogórzu, w lasach łęgowych. Cechą charakterystyczną tego gatunku są liście o bardzo mocno asymetrycznej nasadzie.

Wiąz szypułkowy nie należy do drzew długowiecznych, przeciętnie żyje 200 – 300 lat, sporadycznie osiąga wiek 400 lat. Najstarszym i najgrubszym przedstawicielem tego gatunku w Polsce jest „Wiedźmin” (lub „Mieszko”), rosnący przy ul. Świerczewskiego 7, we wsi Komorów k. Gubina (pow. krośnieński, lubuskie). Poniższe zdjęcia prezentują stan drzewa w sierpniu 2014 r.

GPS N 51°57′49.41″, E 14°45′51.32″

Obok otoczonego ogrodzeniem okazu ustawiono ławki oraz tablice informacyjne.

Aktualny obwód okazu wynosi 940 cm, wysokość 17 metrów. Obliczony w 1984 r. wiek „Wiedźmina” (C. Pacyniak „Najstarsze drzewa w Polsce”) wynosił 431 lat (podane wtedy wymiary to 887 cm w obwodzie, wysokość 35,5 m), obecnie drzewo liczy więc 461 lat.

Pień „Wiedźmina” posiada potężną dziuplę sięgającą 5 m (przed złamaniem na tej wysokości odchodziły od głównego pnia trzy potężne konary); od strony budynków podparty jest metalowym wspornikiem.