Pomnikowe drzewa przy Szkole Podstawowej nr 4 w Elblągu.

Szacunek dla przyrody i konieczność troski o jej ochronę to ważne elementy w nauczaniu najmłodszego pokolenia. Edukacja ekologiczna powinna stanowić jedno z istotnych zadań dydaktycznych i wychowawczych współczesnej szkoły. Do celów edukacji ekologicznej należy również upowszechnianie wiedzy o przyrodzie, w tym znajomości regulowanych ustawowo 10 form ochrony przyrody, do których należą opisywane na tym blogu pomniki przyrody. Dzieci ze Szkoły Podstawowej nr 4 w Elblągu mają ułatwione zadanie, 5 pomnikowych drzew rośnie na podwórzu szkoły. Ponadto dzięki staraniom nauczycieli w październiku 2010 roku wśród okazałych drzew wokół szkoły powstała „Ścieżka przyrodnicza”.

Przy ogrodzeniu, od strony ul. Sochaczewskiej, rośnie pomnikowy grab pospolity.

Obwód tego drzewa wynosi 236 cm, wysokość 20 metrów.

Pozostałe pomniki przyrody to drzewa egzotycznych gatunków, rosną w grupie między boiskiem a budynkiem szkoły.

Obok ustawiono tablice stanowiące element ścieżki przyrodniczej, znajdziemy tam komplet informacji o gatunkach drzew rosnących wokół szkoły.

Pomnikowy miłorząb dwuklapowy mierzy w pierśnicy 163 cm, wysokość drzewa 21 m.

Obok rośnie platan klonolistny o obwodzie pnia 247 cm i wysokości 20 m.

Kolejny pomnikowy okaz to dąb czerwony, jego pień mierzy w pierśnicy 250 cm.

Ostatnim drzewem w tym zestawieniu jest pomnikowy orzech czarny. Okaz mierzy 320 cm w obwodzie, przy wysokości 20 m.

Głazy narzutowe w Lesie Bażantarnia (m. Elbląg).

Elbląg to duże miasto w woj. warmińsko – mazurskim, o bardzo długiej historii (prawa miejskie od 1246 r.). Mimo ogromnych zniszczeń w czasie II wojny światowej miasto posiada bogatą listę zabytkowych budowli (trochę zdjęć tutaj).

Niezwykłe jest położenie Elbląga: na styku nizinno-depresyjnych Żuław Wiślanych i Wysoczyzny Elbląskiej. Ciekawsza, bo bardziej urozmaicona jest wschodnia część miasta; wyżynny, niekiedy nawet górski charakter krajobrazu jest wynikiem działalności lądolodu skandynawskiego i późniejszych procesów erozyjnych. Liczne tutaj strumienie rozcięły Wysoczyznę Elbląską siecią wąwozów, jarów i głębokich dolin, odsłaniając przy tym wiele głazów narzutowych (eratyków), z których największe zostały uznane za pomniki przyrody. W poprzednim artykule opisałem głazy zalegającego przy strumieniu Grabianka, dzisiejszy wpis dotyczy Srebrnego Potoku (Kumielki), przepływającego przez Las Bażantarnia. To obszar lasu komunalnego – zabytkowego parku ze starodrzewem (369 ha), wspaniały teren spacerowy z bogatą propozycją szlaków pieszych i rowerowych.

Poszukiwanie dużych głazów narzutowych rozpoczniemy przy węźle szlaków przy restauracji „Myśliwskiej”, znajduje się tu duży parking, w pobliżu jest pętla tramwajowa. W dalsza wędrówkę udajemy się czerwonym szlakiem, wiodącym wygodną drogą wzdłuż Srebrnego Potoku.

Po ok. 30 minutach dochodzimy do leżącego w korycie strumienia „Diabelskiego Kamienia”, największego pomnikowego głazu narzutowego na terenie Bażantarni.

Obwód eratyku wynosi 1150 cm, wysokość 130 cm. Zbudowany z gruboziarnistego granitu z dużą ilością różowych skaleni oraz małą zawartością kwarcu. Pomnik przyrody od 13.01.1968 r.

Spacerując dalej czerwonym szlakiem po ok. 100 m po lewej stronie drogi odnajdziemy drugi pomnikowy eratyk.

Obwód tego głazu to 595 cm, wysokość 120 cm.

Dalsza droga wiedzie do węzła szlaków przy Mostku Elewów.

Z kładki można obserwować średniej wielkości głazy zalegające w korycie Kumielki.

Kontynuujemy wędrówkę czerwonym szlakiem, choć lepiej iść brzegiem silnie meandrującego tu Srebrnego Potoku. Koryto strumienia usiane jest licznymi głazami narzutowymi.

W tej części strumienia (oddz. leśny 344a,b) pomnikami przyrody ogłoszono 3 grupy głazów po 6 szt. o obwodach 400-850, 400-820, 300-960.

Kolejnym punktem na trasie wędrówki jest węzeł szlaków przy „Parasolu”. Zielony lub niebieski szlak doprowadzi nas ponad doliną Kumielki do punktu wyjścia.