Pasterskie Skały k. Idzikowa (gm. Bystrzyca Kłodzka).

Pasterskie Skały to grupa pięciu malowniczych skałek znajdujących się na niewysokim grzbiecie w pobliżu Idzikowa. Częściowo schowane w lesie należą raczej do mało znanych obiektów, a szkoda bo to najbardziej fotogeniczny pomnik przyrody nieożywionej w regionie.

Do Pasterskich Skał najłatwiej dostać się z drogi 33 Kłodzko – Międzylesie. Na wysokości Bystrzycy Kłodzkiej skręcamy w lewo, w drogę 392 do Idzikowa i na wschodnim krańcu wsi znowu w lewo, w lokalną drogę do wsi Kamienna i dalej do Nowego Waliszowa. Auto zostawiamy na poboczu drogi przy ostrym zakręcie (ok. 700 m od skrzyżowania) i dalej ścieżką w górę stoku do widocznej już z dołu skrajnej północnej skałki.

GPS N 50°16′20.68″ , E 16°44′52.06″

Ma ona bardzo charakterystyczny wygląd wąskiego muru skalnego o pionowych ścianach, długości ok. 18 i wysokości ok. 10 m.

Amatorzy wspinaczki skałkowej mogą podziwiać widoki z jej szczytu.

Druga – najmniejsza w rzędzie Pasterskich Skał ma tylko 12 metrów długości i niecałe 5 m wysokości. Rozdzielona pionową szczeliną o szerokości ok. 0,5 m.

Kolejna skałka ma kształt iglicy o wysokości 10 metrów.

Pasterskie Skały zbudowane są z gruboziarnistych górnokredowych zlepieńców i piaskowców. W otoczakach o długości do 10 cm można rozpoznać ciemne okruchy skał metamorficznych z Masywu Śnieżnika.

Zlepieniec to skała osadowa, ale poszczególne warstwy nie leżą tu poziomo lecz prawie pionowo (dokładnie 70°). Jest to efekt intensywnych ruchów tektonicznych dźwigających Masyw Śnieżnika. Prawie pionowy upad ławic zlepieńca można obserwować przy czwartej skałce.

Ostatnia skałka ma wysokość ok. 8 m i połączona jest z murem skalnym złożonym z dużo mniejszych głazów.

Z nazwą Pasterskie Skały związana jest legenda o pasterzach, którzy wzgardzili chlebem, za co zostali zamienieni w skały.

Pomnikowe drzewa w Nowym Waliszowie (gm. Bystrzyca Kłodzka).

Wbrew nazwie Nowy Waliszów to bardzo stara wieś. Powstała w pocz. XIV w., wymieniana w dokumencie z 1344 r. W centrum wsi stoi zabytkowy kościół św. Mikołaja z zachowanym portalem gotyckim w kruchcie.

Po lewej stronie bramy wejściowej na teren kościelny stoi częściowo schowany w krzewach krzyż pojednania (pokutny).

W pobliżu kościoła znajduje się dwór o renesansowym rodowodzie, gruntownie przebudowany w późniejszych wiekach.

Po drugiej stronie drogi znajdują się pozostałości dawnego założenia parkowego ze stawem, rzeźbami świętych i ruinami budowli ogrodowych. Większa część powierzchni parku została zamieniona na boisko. Po obwodzie boiska można spacerować wzdłuż zachowanych alei.

W drzewostanie parku 3 drzewa wyodrębniono do ochrony pomnikowej. Wszystkie zgrupowane są jednym miejscu i nie ma problemu z ich odnalezieniem. Najbardziej wyróżnia się okazała sosna wejmutka.

GPS N 50°18′40.48″ , E 16°44′13.16″

Sosna mierzy 353 cm w obwodzie, wysokość okazu 21 metrów.

Rosnąca obok pomnikowa lipa drobnolistna mierzy w pierśnicy 400 cm przy, wysokość drzewa 29 metrów.

Trzecim pomnikowym drzewem jest dwupienny cis pospolity o obwodzie 72+118 cm i wysokości 10 metrów.