Pomniki przyrody w gminie Osiecznica.

Gmina Osiecznica położona jest w północno – zachodniej części województwa dolnośląskiego, w powiecie bolesławieckim. Pod względem obszarowym jest jedną z największych gmin w Polsce (437,07 km², 13 miejsce). O niezwykłym uroku gminy przesądzają lasy – w sezonie masowo odwiedzane przez zbieraczy runa leśnego, zajmują one ok. 65% powierzchni gminy. Przy tak dużym stopniu zalesienia nie może oczywiście brakować drzew uhonorowanych statusem pomnika przyrody. Ochroną pomnikową objęto w gminie prawie 30 drzew. Większość z nich została już opisana na tym blogu, niniejszy wpis ma na celu podsumowanie informacji.

Perełką i największą atrakcją gminy jest zespół pałacowo – parkowy w Kliczkowie.

Przy drodze do zamku warto zwrócić uwagę na pomnikowy dąb „II Armii WP” oraz lipę o nazwie „Klucznica”. Pomnikowa choina kanadyjska „Traperka” i buk „Przyrodników” rosną na terenie rozległego parku. Zdjęcia oraz dokładny opis okazów w artykule „Pomniki przyrody w Kliczkowie„.

W Osiecznicy pomnikowe drzewa zgrupowane są na północnym krańcu miejscowości, niedaleko leśniczówki zlokalizowanej przy ul. Rzecznej. Znajdziemy tam modrzew europejski „Wodniaków”, sosnę pospolitą „Wiewiórka”, lipę „Teresa” oraz dąb szypułkowy „im. Piotra Hamerlika”. Zainteresowanych odsyłam do artykułu „Pomniki przyrody w Osiecznicy„.

W pobliskim Tomisławiu rośnie wspaniały dąb „Eleonory”. Zlokalizowany jest na tyłach kościoła, niedaleko brzegu Kwisy.

GPS N 51°17′36.95″ , E 15°25′49.89″

Okaz mierzy 605 cm w pierśnicy, wysokość dębu ok. 20 metrów.

Duża grupa pomnikowych drzew znajduje się w granicach administracyjnych wsi Przejęsław. Znajdziemy tu dąb szypułkowy „Junak”, powalony świerk „Basior” i na północnym krańcu wsi dęby „UNESCO”, „ONZ” oraz „Olgierd”. Szczegóły w artykule „Pomniki przyrody w Przejęsławiu„.

W Ławszowej jeden pomnikowy dąb o nazwie „Ogrodnik” rośnie w centrum wsi, dąb „Sokół” na południowym krańcu, dąb „Wawrzek”, „Jędrek” oraz brzoza „Wiotka” zlokalizowane są w opuszczonej kolonii Budków (Hasenau). Zdjęcia oraz opis w artykule „Pomniki przyrody w Ławszowej„.

W opuszczonej wsi Luboszów znajduje się interesujące zgrupowanie pomnikowych drzew. Status pomnika przyrody posiadają : dąb „Lopek”, Dąb „Marii Teresy”, „Rugiewit” i jeszcze jeden którego imienia nie udało mi się ustalić. Ponadto rośnie tu pomnikowy modrzew eurojapoński „Mściwój” oraz duża ilość innych, sędziwych okazów, w tym egzotyczne drzewa iglaste (sosna wejmutka, sosna czarna, choina kanadyjska). Szersze informacje w artykule „Luboszów – pomnikowe drzewa w opuszczonej wsi„.

Pomnikowy okaz dębu o imieniu „Wiarus” rośnie w pobliżu Luboszowa, po prawej stronie Kwisy. Można go odnaleźć przy drodze wzdłuż Kwisy, ok. 100 m na południe od murowanego progu rzecznego.

GPS N 51°25′30.21″ , E 15°24′10.20″

Dąb mierzy w pierśnicy 490 cm, wysokość drzewa ok. 22 metry.

W zasadzie do Luboszowa (w jego przedwojennych granicach) można przypisać pomnikową lipę „Niobe” o obwodzie 413 cm. Rośnie ona przy ruinach domu w dawnej osadzie Dohms, ok. 100 m na wschód od dużego parkingu leśnego „Pod Kapeluszem”, przy drodze Osiecznica – Świętoszów.

GPS N 51°26′39.89″ , E 15°23′10.38″

W Parowej, na wschodnim krańcu wsi, przy budynku dawnej lesniczówki (obecnie Agroturystyka Leśna Chata), rosną dwa cisy „Bliźniaki”.

GPSN 51°21′50.39″ , E 15°15′52.48″

Obwód cisów w pierśnicy wynosi 122, 93 cm, niestety jeden z okazów jest uszkodzony.

Luboszów – pomnikowe drzewa w opuszczonej wsi.

Przed II wojną światową Luboszów (wówczas Lipschau – Dohms) był dość dużą wsią, położoną na lewym brzegu Kwisy. Zniszczona w wyniku działań wojennych wieś, nie została później zasiedlona ze względu na bezpośrednie sąsiedztwo sowieckiego poligonu. Obecnie w Luboszowie istnieje tylko jedno gospodarstwo zamieszkałe przez parę pszczelarzy, nikłe ruiny pozostałych domostw porastają krzaki (link 1, 2, 3). Niemymi świadkami dawnej świetności osady są występujące tu w ponadprzeciętnej ilości sędziwe egzemplarze drzew. 6 okazów posiada status pomnika przyrody, kilkanaście innych proponowanych jest do objęcia tą formą ochrony.

Poznawanie Luboszowa najlepiej zacząć od oznakowanego parkingu (na miejscu dawnej stacji kolejowej) znajdującego się przy drodze Świętoszów – Osiecznica, ok. kilometra na południe od autostrady A – 18. Przechodzimy na drugą stronę jezdni i kierując się leśną drogą odchodzącą nieco na prawo, w kilka minut docieramy na południowy skraj opuszczonej osady. Mijamy początek alei kasztanowcowej i drogą po łuku dochodzimy do pomnikowego modrzewia eurojapońskiego „Mściwój” o obwodzie 305 cm..

GPS N 51°25′27.59″ , E 15°23′59.66″

„Mściwój” rośnie na skraju założenia parkowego przylegającego do zrujnowanej przedwojennej leśniczówki. W dawnym, zarośniętym już parku można odszukać wiele sędziwych drzew, 3 dęby objęto ochrona pomnikową. Najbliżej drogi którą przyszliśmy, w szpalerze okazałych drzew, rośnie pierwszy z pomnikowych dębów o obwodzie 438 cm.

GPS N 51°25′23.30″ , E 15°23′56.40″

Bliżej rozległej polany można podziwiać pomnikowy okaz dębu „Lopek” o obwodzie 450 cm.

GPS N 51°25′26.32″ , E 15°23′53.39″

3

W rogu założenia parkowego, przy skarpie, rośnie trzeci z pomnikowych dębów o nazwie „Rugiewit”. Okaz mierzy w pierśnicy 440 cm.

GPS N 51°25′25.32″ , E 15°23′47.19″

W parku tym oprócz dębów można spotkać kilka sędziwych lip, m. in. 200 – letnią lipę „Bogumiła” o obwodzie 340 cm.

Z gatunków obcego pochodzenia można wymienić sosnę wejmutkę (obw. 240 cm), sosnę czarną „Zyta” (230 cm)  i choinę kanadyjską „Indianka” o obwodzie 255 cm.

Do kolejnych pomnikowych dębów dojdziemy skręcając w lewo (w kierunku Kwisy) z pięknej alei złożonej głównie z kasztanowców białych o obwodach 150 – 200 cm.

Dąb „Marii Teresy” jest najgrubszym pomnikowym dębem w Luboszowie. Mierzy 510 cm w obwodzie, charakteryzuje się nisko osadzoną koroną. Sędziwego wyglądu dodają mu porosty, gęsto oblepiając zwisające prawie do ziemi konary.

GPS N 51°25′11.92″ , E 15°24′02.19″

W grupie okazałych dębów, ok. 200 m na pólnocny – wschód od „Marii Teresy”, rośnie pomnikowy dąb „Bazyliszek” o obwodzie 450 cm.

GPS N 51°25′13.72″ , E 15°24′06.96″

W pobliżu, po drugiej stronie wyschniętego starorzecza Kwisy, rośnie dąb szypułkowy „Wiking”.

Wychodzimy na leśną drogę wysadzaną dębami czerwonymi i kierujemy się na północ. Nastepnie dukt skręca w lewo ku poznanemu już założeniu parkowemu. Po drodze grupa okazałych „Dębów im. A. Wodziczki”.

Nie wszystkie odnotowane w literaturze okazy drzew udało mi się odnaleźć. Opisywany teren jest dość rozległy, a ilość grubych egzemplarzy drzew powalająca. Jest to jakiś pretekst by wrócić ponownie w to piękne miejsce.