Zabytkowy park w Hniszowie (gm. Ruda – Huta, lubelskie).

Hniszów to niewielka wioska położona przy samej granicy z Ukrainą, w gminie Ruda – Huta, w powiecie chełmskim (lubelskie). Do lat 50 – tych XX w. we wsi stał drewniany dwór otoczony parkiem w stylu angielskim; został on rozebrany w 1957 r. przy okazji wycięto 40% drzewostanu parkowego. Mimo tych strat założenie parkowe stanowi chlubę mieszkańców gminy, rośnie w nim ok. 250 drzew, reprezentowanych przez 17 gatunków. Park przechodził niedawno rewitalizację, na drzewach przeprowadzono zabiegi pielęgnacyjne; to znakomite miejsce na krótki spacer lub piknik. Statusem pomnika przyrody uhonorowano tu 9 egzemplarzy drzew, najcenniejsze z nich – dąb szypułkowy „Bolko” o obwodzie 874 cm – należy do najstarszych okazów tego gatunku w Polsce.

Więcej zdjęć oraz dokładny opis „Bolka” zainteresowany czytelnik odnajdzie w poprzednim artykule, lokalizację pozostałych pomników przyrody znajdziemy na wycinku poniższej mapy, pobranej z Geoserwisu GDOŚ.

Tuż obok „Bolka” rośnie pomnikowy dąb o obwodzie 352 cm i wysokości 22 metrów.

Najdalej wysunięty na wschód pomnikowy dąb, nazwany na mapce „soliterowym”, mierzy w obwodzie 363 cm, wysokość drzewa 22 metry. Przy dębie ustawiono jedną z tablic ścieżki dydaktycznej.

Ze względu na dość krótki żywot brzozę brodawkowatą rzadko ustanawia się pomnikiem przyrody. Ta w hniszowskim parku mierzy w obwodzie 246 cm (wysokość 22 m).

Parkowa alejka prowadzi do wnętrza ogrodowego – zamkniętej przestrzeni parkowej, w której uwagę zwracają 4 okazałe dęby o statusie pomników przyrody. Obwód poszczególnych okazów to: 380, 383, 392, 398 cm; wysokość 22 metry.

W pobliżu dębów rośnie okaz egzotycznego drzewa – iglicznii trójcierniowej o obwodzie 156 cm i wysokości 17 metrów.

W drzewostanie parku jest jeszcze kilka innych okazałych i wartych uwagi drzew.

Pomniki przyrody w Łęczycy (łódzkie).

Łęczyca to średniej wielkości miasto w centralnej Polsce, położone na lewym brzegu rzeki Bzura, w północno – wschodniej części województwa łódzkiego. Jest siedzibą władz miejskich, gminnych i powiatowych. W centrum miejscowości znajduje się prostokątny rynek z klasycystycznym ratuszem, otoczony kolorowymi kamienicami.

Niedaleko rynku stoi ceglany zamek z poł. XIV w. Jego mury stanowiły część systemu fortyfikacji miejskich. Część zamkowych wnętrz zaadaptowano na cele muzealne. Tematyką wystaw jest historia regionu oraz diabeł Boruta, który ponoć zamieszkuje zamkowe podziemia.

200 m na wschód od zamku znajduje się Park Miejski im. Józefa Piłsudskiego. Teren parku jest ogrodzony, wejście m.in. od ulicy 18 Stycznia.

Jedynym drzewem w parku o statusie pomnika przyrody jest dąb szypułkowy o nazwie „Kazimierz”.

Drzewo mierzy w obwodzie 338 cm, wysokość okazu 33,5 m.

Dwa pomnikowe drzewa zlokalizowane są przy kościele pw. św. Andrzeja Apostoła. Od strony ul. Panieńskiej rośnie lipa drobnolistna o obwodzie 296 cm i wysokości 31 m.

Pień posiada znaczny ubytek po obłamanym konarze.

Ciekawostką dendrologiczną jest okaz igliczni (glediczji) trójcierniowej, rosnącej przy ul. Kościelnej.

Drzewo posiada charakterystyczne, długie do 17 cm ciernie, owocem są płaskie czerwonobrązowe strąki o długości nawet 40 cm.

Obwód pomnikowej glediczji wynosi 250 cm, wysokość drzewa 29 m.

Będąc w Łęczycy należy obowiązkowo zajechać do pobliskiego Tumu (gmina Góra Świętej Małgorzaty), gdzie znajduje się jeden z najstarszych kościołów romańskich w Polsce – Archikolegiata NMP i św. Aleksego z poł. XII w. Wejście do świątyni prowadzi przez  bogato rzeźbiony portal z ok. 1160 r. z tympanonem ukazującym Matkę Bożą z Dzieciątkiem i dwoma aniołami.

W następnym artykule opiszę pomnikowe drzewa w gminie wiejskiej Łęczyca.