Lądek – Zdrój to miasto położone u podnóża Gór Złotych, w dolinie rzeki Biała Lądecka. To najstarsze uzdrowisko na Ziemi Kłodzkiej, tutejsze wody wykorzystywano w celach leczniczych już ponoć w XIII w. a pierwszy zakład kąpielowy wybudowano w 1498 r. We wschodniej, historycznej części miasta można zobaczyć ratusz otoczony zabytkowymi kamienicami, pręgierz przeniesiony ze Skrzynki oraz kościół p.w. Narodzenia NMP z XVIII w.
W tej części miasta odnajdziemy tylko jeden pomnik przyrody – jest nim cis pospolity, rosnący przy ul. Strażackiej.
Wielopienny okaz o formie krzewiastej mierzy w obwodzie 67+63+57+73 cm.
W części uzdrowiskowej miasta najbardziej charakterystyczną budowlą jest pawilon Wojciech.
W pobliżu fontanny widocznej na zdjęciu powyżej rośnie pomnikowy dąb szypułkowy o obwodzie 330 cm i wysokości 20 m.
W pobliżu (przy alejce w kierunku krytego basenu) drugi pomnikowy okaz dębu szypułkowego o obwodzie 420 cm.
U wylotu ul. Cienistej rośnie pomnikowa lipa drobnolistna o obwodzie 335 cm, jako jedyna w tej grupie pomnikowych drzew oznaczona stosowną tabliczką.
Nieco dalej, przy schodach, znajduje się grupa pomnikowych buków pospolitych o obwodach 200 – 384 cm.
Obok rośnie buk z potężną naroślą rakową.
Piękny buk rośnie też u zbiegu ulic Lipowej, Wolności i plac Mariański.
Wiele potężnych egzemplarzy buka, również w odmianie czerwonolistnej rośnie w Parku 1000 – lecia. Wśród nich wyróżnia się okaz o statusie pomnika przyrody, zlokalizowany przy alejce parkowej, w pobliżu placu zabaw.
Najcenniejszym i najstarszym drzewem w grupie pomnikowych okazów Lądka – Zdroju jest Dąb Marii, rosnący przy ul. Wolności 3 (naprzeciw Dyrekcji Uzdrowiska).
W Lądku – Zdroju ochroną pomnikową objęto również aleję lipową (wzdłuż ulicy Lipowej), aleję modrzewiową (obok ul. Orlej) oraz szpaler złożony głównie z jaworów i jesionów (przedłużenie ul. Zamkowej). Opiszę je dokładnie w następnym artykule.
