Oława to miasto położone we wschodniej części Dolnego Śląska, ok. 27 km na południowy – wschód od Wrocławia. Historyczna część miasta, w której skupia się większość zabytkowych budowli, leży pomiędzy rzekami: Oławą i Odrą. Na terenach sąsiadujących od wschodu z miastem rozciągają się rozległe obszary leśne typu łęgowego o dużych walorach wypoczynkowych i turystycznych. W samej Oławie, głównie przy wałach przeciwpowodziowych, można odnaleźć dziesiątki dorodnych dębów szypułkowych o rozmiarach pomnikowych. Mimo tego lista oławskich pomników przyrody prezentuje się wyjątkowo skromnie. Do 2019 r. ochroną pomnikową były objęte dwa drzewa (pierwotnie cztery) – dęby szypułkowe – rosnące na terenie Parku Miejskiego, tuż przy Termach Jakuba.

Pierwszy pomnikowy dąb – a właściwie to co z niego zostało – to pozbawiony korony kikut z jednym żywym (jeszcze) konarem. Pień tego drzewa o obwodzie 464 cm posiada potężną listwę martwiczą, odpadającą korę i liczne ślady żerowania kozioroga dębosza.

Rosnący obok pomnikowy dąb nr 2 charakteryzuje się znacznie lepszą kondycją zdrowotną, lecz niepokojąco pochyloną sylwetką. Obwód pnia na wysokości pierśnicy wynosi 449 cm, wysokość drzewa ok. 20 m. Według rejestru RDOŚ obydwa dęby liczą sobie po 350 lat, uważam jednak, że jest to wiek zawyżony przynajmniej o 100 lat.

W tej części parku (po prawej stronie Oławy) znajduje się jeszcze kilka innych, wartych uwagi drzew, niebędących pomnikami przyrody. Przy narożniku ogrodzenia basenu, tuż przy wale przeciwpowodziowym, rośnie piękny i zdrowo wyglądający dąb o obwodzie 450 cm.

Kilkadziesiąt metrów na północ od tego okazu rośnie wiekowy dąb o pniu mocno zniszczonym przez kozioroga dębosza.

W pobliżu, przy szpalerze młodych jeszcze dębów w odmianie kolumnowej, rosną dwa wyróżniające się klony srebrzyste, w tym jeden o dość oryginalnym pokroju.

Na mocy Uchwały nr XIII/90/19 Rady Miejskiej w Oławie z dnia 26 września 2019 r. powołano do ochrony pomnikowej grupę czterech dębów szypułkowych, rosnących przy ulicy Nadbrzeżnej. Dwa najgrubsze okazy rosną poniżej wału przeciwpowodziowego Odry, naprzeciw budynków o numerach 12 i 14.

Powyżej dębów ustawiono głaz z tablicą informującą o ustawowej ochronie 4 egzemplarzy Quercus robur wraz z podaniem obwodów poszczególnych okazów.

Dąb nr 1 posiada pozbawiony częściowo kory pień o obwodzie 569 cm (w Uchwale i na głazie 598 cm), od strony południowej widoczne są ślady po podpaleniu, od północnej spory ubytek w przyziomku.

W lepszej kondycji zdrowotnej znajduje się dąb nr 2 o obwodzie pnia 518 cm.

Trzeci dąb rośnie na stromej skarpie i jest widoczny po lewej stronie poniższego zdjęcia.

Patrząc na niego od strony drogi można odnieść wrażenie, że mamy do czynienia ze zdrowym okazem.

Gdy jednak uda nam się przedrzeć przez gęste zarośla otaczające drzewo, ujrzymy mocno uszkodzony egzemplarz dębu z potężnym ubytkiem kominowym i oderwaną połówką pnia.

Ostatni dąb to dwupniowy okaz o obwodach 209 i 240 cm rosnący przy budynku nr 16.

Latem dolne części pni przesłonięte są przez pnący się po drzewie winobluszcz.

Na wszystkich czterech dębach stwierdzono występowanie chronionych gatunków chrząszczy – kozioroga dębosza i pachnicy dębowej, co było jednym z głównych argumentów do objęcia tych drzew ochroną pomnikową.